ΡΟΥΣΑΛΙΑ


ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ (ΕΥΤΥΧΩΣ ) ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΜΕ ΤΗΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΡΙΖΕΣ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΡΟΥΣΑΛΙΑ . ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΦΟΡΕΣΙΕΣ  ΑΝ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΣ ΤΕΛΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1960 ΝΑ ΒΓΑΙΝΩ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΔΕΣ ΜΕ ΤΑ ΑΠΛΑ  ΜΑΣ ΡΟΥΧΑ ΠΟΥ ΦΟΡΑΓΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΤΑ ΡΟΥΣΑΛΙΑ . ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΡΟΥΣΑΛΙΑ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ! ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΕ :              ΑΝ ΜΠΕΙΤΕ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΤΩ - ΚΑΤΩ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΡΟΥΣΑΛΙΑ...http://www.epoxi.gr/Themata/themata37.htm                         

Τα Ρουσάλια είναι τα κάλαντα του Πάσχα, που τραγουδούσαν στο Βραχώρι (Αγρίνιο), ίσως και σε άλλες περιοχές, τους προεπαναστατικούς χρόνους και τις πρώτες δεκαετίες μετά την επανάσταση. Η αναφορά σε τουρκοπούλες και εβραιοπούλες είναι ενδεικτική πάντως του Βραχωριού όπου, όπως είναι γνωστό, ήταν έντονη η παρουσία Τούρκων προυχόντων και εβραίων εμπόρων. Τα Ρουσάλια έχουν, όπως λέγεται, τις ρίζες τους στους Ρωμαϊκούς χρόνους. Τότε ονομάζονταν "Ροζάρια" (από το λατινικό rosa=τριαντάφυλλο). Στα βυζαντινά χρόνια πήρε την ονομασία "Ροζάλια" για να καταλήξει στα νεότερα χρόνια,  στην περίοδο της τουρκοκρατίας με το όνομα "Ρουσάλια".

Σήμερα το έθιμο διατηρείται στα Μέγαρα. Σύμφωνα με το τυπικό που τηρείται στα Μέγαρα, ο πρώτος του χορού κρατάει ένα κοντάρι μ' ένα λουλουδένιο σταυρό, που στο κάτω μέρος του κρέμεται ένα μεταξωτό μαντήλι (καλαμάτα), ενώ ο τελευταίος, o σαχανατάρης βαστάει ένα καλάθι (καρτάλι στα μεγαρίτικα) στο οποίο βάζουν κόκκινα αυγά, κουλούρια και χρήματα. Είναι δηλαδή ο ταμίας της παρέας.

Οι στίχοι που τραγουδιούνται είναι οι εξής:

 "Τα Ρουσάλια"

Καλώς σ' έβραμε αφέντη, άρχοντά μου και λεβέντη
Να στα πούμε τα Ρουσάλια, πέστε τα ρε παλικάρια
Να στα πούμε σένα πρώτα, που σε βρήκαμε στην πόρτα
Και ξυστέρου της κυράς μας και της ρουσοπέρδικάς μας
Κάτω σ' ένα περιβόλι, δάφνη και μηλιά μαλώνει
Δάφνης πήρα εγώ κλωνάρι, να με πάρει το ποτάμι
Να με πάει δύση-δύση, κάτω στη γιαλέρνια βρύση
Όπου πλένουν οβριοπούλες, καματίζουν τουρκοπούλες
Βάλε το δεξί σου χέρι, μες στην αργυρή σου τσέπη
Βγάλε το εικοσιπεντάρι, δος το του σαχανατάρη
Να σας πούμε Χριστός Ανέστη, που ετάφη και ανέστη.

(ΝΑ ΠΩ ΤΕΛΟΣ  ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΞΕΣΗΚΩΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΗΤΑΝ ΛΑΒΑΡΟ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ)



3 σχόλια:

  1. Μία παράδοση της προέλευσης του εθίμου για τα 'Ρουσαλια', έχει επίσης να κάνει και με την ενθύμιση της Αγίας Ιερουσαλήμ (μητέρα των αγίων Κέγουρου, Σεκενδίνου και Σέκενδου), η οποία σύμφωνα με τον βίο της καταδιωκόμενη πέρασε και από τα Μέγαρα κυρήτωντας τον χριστιανισμό, πρίν βρεί μαρτυρικό θάνατο στην Βέροια επί εποχής του Μάρκου Αυρήλιου (276-282 μ.Χ.). Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με αυτό μπορείτε να λάβετε από την Ι.Μ.Αγίας Ιερουσαλήμ στην Δαύλεια Βοιωτίας. (οικογένεια Μπεναρδή)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ , ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑ . ΘΑ ΠΑΡΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΗ .

      Διαγραφή
  2. η τοπική ιστοριογραφία αναφέρει οτι το έθιμο των Ρουσαλίων αναβίωσε την εποχή των Ορλωφικών, λειτουργώντας ως κεκαλυμμένος έρανος για συλλογή χρημάτων για τους επαναστάτες. το προτελευταίο δίστιχο (βάλε το δεξί σου χέρι μέσ'την αργυρή σου τσέπη, βγάνε το κοσιπεντάρι, δώστο στο σαχανατάρη)φέρεται να επιβεβαιώνει αυτή τη βερσιόν ως συγκαλυμμένη οδηγία ("αυτό είναι το συνθηματικό, αυτός μαζεύει τα λεφτά, τόση είναι η εισφορά") καθώς το έθιμο ήταν να δίνονται αυγά κόκκινα (η βαφή των αυγών στην ανοιξιάτική γιορτή είναι προχριστιανικό έθιμο, όπως και ο ερυθρόλευκος "μάρτης") και όχι λεφτά.
    γιώργης

    ΑπάντησηΔιαγραφή